Honden persoonlijkheden

Er komen altijd weer allerlei leuke zaken boven als je aan het googlen bent over honden. Zo hebben we een onderzoek gevonden dat uitwijst dat honden persoonlijkheden hebben. Dat weten de meeste hondenbezitters allang natuurlijk! Zeker mensen die al hun hele leven honden houden en er velen aan zich voorbij hebben zien trekken, weten dat je verlegen, angstige, opgewekte, rustige, drukke, etc ... honden hebt. Maar nu is het wetenschappelijk aangetoond.

In het onderzoek hebben ze honden vergeleken met mensen op wat we karakter noemen. Dat hebben ze gedaan door te onderzoeken of er een zekere consequentie en stabiliteit is in de persoonlijkheid in verschillende situaties. Honden zijn, net als mensen, onderworpen aan een psychologische test. Daarbij werden de volgende zaken gemeten:

• interne consistentie; hiermee wordt bedoeld dat er een stabiel element in gedrag is dat altijd aanwezig is.
• consensus; hiermee wordt bedoeld dat in de hond sprake is van een bepaald evenwicht in het gedrag tussen voelen, denken en doen
• correspondence; hiermee wordt bedoeld dat de hond ook reageert op een manier die bij hem/haar past en dat dit zichtbaar is in het gedrag.

De onderzoekers hebben gewone mensen in het park gevraagd mee te doen aan de test. Dus het waren niet alleen rashonden. Uit het onderzoek blijkt nu dat honden inderdaad, net als mensen en chimpansees over een 'persoonlijkheid' beschikken. Het onderzoek geeft ook leuke overeenkomsten te zien tussen de persoonlijkheden van de honden en hun eigenaren. Maar dat moet u zelf maar lezen.

Belangrijk is, vanuit een evolutionair perspectief, dat er sprake is van wat biologen noemen continuiteit. Wanneer je alle levende wezens met elkaar in relatie brengt via de evolutietheorie, dan kun je zien dat eigenschappen, op verschillende manieren weliswaar, in de biologie altijd 'hergebruikt' worden. Het feit dat honden een persoonlijkheid hebben betekent voor biologen dat de evolutie dus niets weggooit, maar voortbouwt op wat er al is.
Bovendien zeggen de onderzoekers dat we door o.a. deze resultaten anders naar dieren moeten gaan kijken. Persoonlijkheid hebben is een belangrijk kenmerk van zoogdieren.
Zelf verder lezen: http://www.psych.umn.edu/courses/spring05/mcguem/psy8935/readings/gosling2003.pdf

Het immuunsysteem als 'lerend' systeem

Tijdens een promotieonderzoek, gedaan door een dierenarts in Berlijn, is onderzocht of er inderdaad rassen zijn waar IHA (hemolytische anemie; wij noemen het IMHA) meer voorkomt dan in andere rassen. En of IHA mendeliaans vererft. En of er sprake is van mutaties van genen in verschillende rassen. Onderzocht zijn de Engelse Cockers en de Ierse Setters.
Mensen die goed Duits kunnen e.e.a. hier zelf verder lezen.
http://www.diss.fu-berlin.de/diss/servlets/MCRFileNodeServlet/FUDISS_derivate_000000008110/Liang.pdf;jsessionid=11622005465714550313121BE5344A9B?hosts=

Voor alle anderen een kleine samenvatting.
Autoimmuniteit is een complex systeem waarbij er van uit gegaan wordt dat genen voor 20-40% een rol spelen, en omgevingsfactoren van grote invloed zijn. Dit is ook logisch, want door te leven en dingen mee te maken bewijst het immuunsysteem als het ware zijn kracht. En hetgeen individuele dieren meemaken is natuurlijk niet te voorspellen. Uit onderzoeken in de biosemiotiek (zie de website van de voorzitter http://www.biosemiotiek.nl/) blijkt dat immuunsystemen 'lerende' systemen zijn. Dat weten we in feite allemaal al, want anders zou het geen zin hebben om mensen en dieren tegen ziekten in te enten. Het immuunsysteem heeft een geheugen en een mechanisme om nieuwe invloeden te herkennen en te verwerken. In de biosemiotische opvatting kun je een immuunsysteem vergelijken met het geheugen in de hersenen. Die zijn ook flexibel en kunnen ervaringen verwerken.

De dierenarts in Berlijn heeft gezocht naar verschillende genen en naar varianten op bepaalde genen om te kijken of er sprake is van Mendeliaanse vererving van IHA. In de groep van de Ierse Setters is een significante aanwijzing gevonden dat bij dat ras inderdaad sprake is van een autosomaal recessieve vererving; Mendeliaans dus.
In de Engelse Cocker groep zijn sexe specifieke verschillen aangetroffen, maar daar is blijkbaar niet aantoonbaar sprake van Mendeliaans vererving. Eerder moet gedacht worden aan omgevingsfactoren die van invloed zijn op de ontwikkeling van IHA in Engelse Cockers.
Hiermee is niet gezegd dat er geen genetische elementen zijn in de ontwikkeling van IHA bij Engelse Cockers. Als omgevingsfactoren de belangrijkste invloed zijn en Engelse Cockers daardoor IHA ontwikkelen, dan kan het ook zijn dat Engelse Cockers niet zo'n goed 'lerend' immuunsysteem hebben. Dit kun je vergelijken met de (genetische) aanleg van IQ en EQ. Die zijn ook van invloed op de werking van hersenen en het leren. De enige conclusie die we uit dit onderzoek ten aanzien van onze Cockers kunnen trekken is; dat er bij de Engelse Cocker geen sprake is van Mendeliaanse vereving van IHA. Dat laat onverlet dat er nog altijd genetische elementen, nodig bij de opbouw van het complexe immuunsysteem, een rol kunnen spelen. Maar die zijn vooralsnog niet aangetoond.
Niemand heeft beloofd dat het simpel zou zijn :-).